Vandaag heb ik een snorkeltrip gemaakt in de zee bij Indonesië. De stroming was erg sterk, zo sterk dat ik niet kon zwemmen. Ik dreef op het water en moest mij laten meevoeren met de stroming mee. Ik had geen keus. En ik liet me gaan……
“Het besef dat niets permanent is, helpt mij om met de stroming mee te gaan, waar het zich ook naartoe beweegt. Het helpt mij om te ontspannen in het moment en te vertrouwen dat het leven het beste met mij voor heeft.”
Ik werd langs een prachtig koraalstuk gedreven, vol met kleuren: oranje, blauw, groen, paars. Onder dat koraal ligt een blauwe zeester! Wauw! Ik word verder gedreven naar een school vissen, ik aanschouw hoe ze synchroon met elkaar zwemmen, tegelijkertijd dezelfde beweging maken. De stroming voert me dwars door deze school met vissen heen en het voelt alsof ik één ben met de vissen. Ik voel verrukking, bewondering voor de natuur en al het leven boven én onder water, ik voel me enthousiast, blij en energiek! Dan drijf ik ineens langs een plastic tas en lege waterflessen, een lege zak chips drijft ook nog voorbij. Ik voel afschuw! Wie gooit zoiets nou in het water?! Heeft diegene nou echt geen besef van wat dat met de natuur doet? Ik probeer er van weg te zwemmen en me te richten op de mooie stukken, maar besef me dan weer dat dit geen zin heeft. Zwemmen tegen de stroming in kost moeite en energie en ik word gewoon weer terug gebracht bij hetzelfde punt vanwaar ik weg wilde zwemmen: afval.
Aandachtig zijn, vasthouden en loslaten
Dan maak ik de keuze om de gevoelens van afkeer er te laten zijn, ik observeer dat ik die gevoelens heb, maar ik wil me er niet door laten leiden dus ontspan ik in het moment zoals het is: met afval in mijn gezicht. Ik geef deze gevoelens van afschuw geen aandacht waardoor ik er gewoon mee kan samenzijn. Dan ineens, wanneer ik het afval voorbij ben, drijf ik langs een prachtige schildpad en wat is ze mooi! Door deze plotselinge ommekeer in gevoelens ben ik alweer vergeten dat de stroming sterk is. Ik laat me opnieuw leiden door mijn gedachten en gevoelens, deze keer van enthousiasme. Ik zwem hard achter de schildpad aan. Ik doe heel erg mijn best om tegen deze stroming in te zwemmen, maar het lukt niet, de stroming is te sterk en de schildpad te snel. Ik wil meer van de schildpad zien, ik wil hem van nog dichterbij bewonderen, ik wil hem kunnen aanraken, ik wil….. Dan word ik me weer bewust hoe graag ik wil vasthouden aan deze fijne ervaring en gevoelens van enthousiasme. Ik ontspan me weer en laat me mee drijven naar de volgende verrassing, wat dat dan ook mag zijn. Daar ligt ineens een oranje zeester! Ik zie een prachtige grote vis, de kleuren zijn zo fel dat dit mijn volledige aandacht trekt. Ik ben helemaal in het nu, er is niets anders dan dit, de vis kijkt me aan en het lijkt alsof hij zeggen wil: mooi is dit moment hè!
Ook dit verandert
Deze ervaring is voor mij een inspiratie in het leven zelf: wanneer je tegen de stroming in gaat, en je alle krachten inzet om het gevoel van een mooi moment vast te willen houden, verlies je dat gevoel altijd weer.
Wanneer je alle krachten inzet om weg te willen van een vervelende situatie, met gevoelens van afkeer, komt het altijd weer terug. Je kunt niet wegvluchten. Misschien tijdelijk in je geest, maar niet voor altijd. Gevoelens van afkeer, boosheid, verdriet, depressie, blijdschap, geluk… alles komt en gaat. Komt en gaat. Een zin die ik tijdens de Vipassana meditatiecursus heb ontvangen inspireert mij dan ook nog elke dag: ‘This will also change’. Het besef dat niets permanent is, helpt mij om met de stroming mee te gaan, waar het zich ook naartoe beweegt. Het helpt mij om te ontspannen in het moment en te vertrouwen dat het leven het beste met mij voor heeft.
Artikel geschreven voor Pioniersmagazine: www.pioniersmagazine.nl/met-de-stroom-mee/